- zmarnować się
- сов.1) пропа́сть; поги́бнуть; испо́ртиться
zboże się zmarnowało — хлеб поги́б
ubranie się zmarnowało — оде́жда пришла́ в него́дность
2) (o kimś) погуби́ть себя́
Słownik polsko-rosyjski. 2013.
zmarnować się
Смотреть что такое "zmarnować się" в других словарях:
zmarnować — dk IV, zmarnowaćnuję, zmarnowaćnujesz, zmarnowaćnuj, zmarnowaćował, zmarnowaćowany «zużyć bez korzyści, bez potrzeby, ze stratą; nie wykorzystać należycie» Zmarnować urlop. Zmarnować młodość. Zmarnować swój talent. zmarnować się 1. «zaprzepaścić… … Słownik języka polskiego
zaprzepaścić — dk VIa, zaprzepaścićpaszczę, zaprzepaścićcisz, zaprzepaścićpaść, zaprzepaścićcił, zaprzepaścićpaszczony zaprzepaszczać ndk I, zaprzepaścićam, zaprzepaścićasz, zaprzepaścićają, zaprzepaścićaj, zaprzepaścićał, zaprzepaścićany «doprowadzić do zguby … Słownik języka polskiego
przepaść — I ż V, DCMs. przepaśćści; lm M. przepaśćści (przepaśćście), D. przepaśćści «miejsce między stromymi ścianami górskimi, głęboka rozpadlina, urwisko» Szosa biegła nad przepaścią. Samochód spadł w przepaść. ◊ Stać nad przepaścią, na skraju przepaści … Słownik języka polskiego
zmarnieć — dk III, zmarniećeję, zmarniećejesz, zmarniećej, zmarniećniał, zmarniećeli, zmarniećniały, zmarniećniali «stać się marnym; zmarnować się, zniszczeć, zginąć; o ludziach: stracić siły, zdrowy wygląd; zmizernieć» Rośliny zmarniały wskutek suszy.… … Słownik języka polskiego
pomarnieć — dk III, pomarniećeje, pomarniećniał «o wielu osobach, rzeczach: zmarnować się, zmarnieć kolejno, jeden po drugim» Kwiaty nie podlewane pomarniały … Słownik języka polskiego
sczeznąć — dk Vc, sczeznąćnę, sczeźniesz, sczeźnij, sczezł a. sczeznąćnął, sczeznąćzła, sczeźli książk. «zginąć, przepaść; zmarnować się» Bodajbyś sczezł! … Słownik języka polskiego
zniszczeć — dk III, zniszczećeje, zniszczećczał, zniszczećczały «ulec zniszczeniu, zostać zniszczonym, zrujnowanym; zmarnieć, zmarnować się» Dachy zniszczały od deszczów. Zniszczałe zabytki … Słownik języka polskiego
stracić — dk VIa, stracićcę, stracićcisz, strać, stracićcił, stracićcony 1. «przestać coś mieć, zostać bez kogoś lub bez czegoś; zostać pozbawionym kogoś lub czegoś» Stracić rodzinę. Stracić posadę. Drzewa straciły liście jesienią. Stracić czyjąś przyjaźń … Słownik języka polskiego
marnować — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk Ia, marnowaćnuję, marnowaćnuje, marnowaćany {{/stl 8}}– zmarnować {{/stl 13}}{{stl 8}}dk Ia {{/stl 8}}{{stl 7}} powodować, że coś staje się bezużyteczne, traci wartość, zostaje zniszczone; zużywać bez pożytku,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wykoleić — dk VIa, wykoleićeję, wykoleićisz, wykoleićej, wykoleićił, wykoleićejony rzad. wykolejać ndk I, wykoleićam, wykoleićasz, wykoleićają, wykoleićaj, wykoleićał, wykoleićany «spowodować, sprawić zjechanie pociągu, tramwaju, wagonu z toru, wyskoczenie… … Słownik języka polskiego
pomarnować — dk IV, pomarnowaćnuję, pomarnowaćnujesz, pomarnowaćnuj, pomarnowaćował, pomarnowaćowany rzad. «doprowadzić do zniszczenia, złego stanu wiele czegoś; nie wykorzystać należycie, zmarnować wiele czegoś, rzadziej wielu ludzi» pomarnować się 1. «o… … Słownik języka polskiego
